Nieuw leesvoer!!!

Een paar weken terug kwam het idee naar voren om een safari te gaan plannen. Na heel wat geregel is die er toen ook van gekomen. We moesten eerst naar Accra om daar vervolgens een binnenlandse vlucht van een uur naar Tamale te pakken. Om vervolgens vanaf daar weer 4 uur te rijden naar het grootste national park van Ghana, Mole Park. We er gingen met 5 meiden naartoe. Oftewel net een mannetje teveel om lekker in een auto te kunnen zitten. We hebben bijna de gehele reis van Tamale naar Mole Park moeten ‘spoonen’ (lepeltje lepeltje). Om de zoveel tijd moesten we wisselen van bil omdat bepaalde lichaamsdelen gevoelloos waren geworden. Halverwege kwam Sanne op het briljante idee om in de kofferbak te gaan zitten aangezien we een, voor Ghanese begrippen, zeer nette taxi hadden weten te charteren en het dus best goed te doen was achterin. Dit scheelde een hoop, het maakte de resterende uren rijden toch wat aangenamer aangezien we over een redelijk hobbelige zandweg moesten rijden. Toen we eenmaal weer op weg waren hoorden we ineens een klap achter ons. Het bleek het achterste wiel te zijn, de band was geklapt. De band lag helemaal aan flarden en er moest dus een nieuwe op. Gelukkig is de gemiddelde Ghanees erg snel met het verwisselen van een autoband en konden we dus weer snel op weg. Eenmaal aangekomen hoopten we dat er nog stapelbedden vrij waren waar we in konden slapen. Helaas konden de stapelbedden van te voren niet gereserveerd worden en waren we dus eigenlijk op de gok naar Mole park gekomen. Helaas… Er waren geen bedden meer beschikbaar voor die nacht. ‘Wel kunnen jullie in een boomhut slapen’ werd er gezegd. Aangezien dat de enige optie was konden we niet anders. Nadat we extra informatie hadden gevraagd bij het information centre was het mogelijk om in de boomhut te slapen met een gids. We moesten dan wel zorgen dat we en avondeten en het ontbijt al bij hadden. Hierna vroegen ze of we spullen bij hadden om op en onder te slapen. Uhm nee uiteraard niet… Geen probleem werd er gezegd, dat kun je hier huren. Nou okee wij hadden een aantal matrassen en twee klamboes gehuurd. Even later zagen de we matrasjes… Een soort yogamatjes. Oftewel je merkte dus geen verschil tussen op de grond of op zo’n matje liggen. Nadat het avondeten klaar was en we inkopen hadden gedaan voor het ontbijt konden we naar de boomhut gaan. We hadden geregeld dat een auto ons erheen zou brengen i.v.m. de spullen die we bij hadden. Eenmaal aangekomen bij de boomhut zagen we dat er geen dak opzat. Op dat moment zegt Marjon ‘Maar wat nou als het gaat regenen?!’ Dan komt de chauffeur ons weer halen en slapen we in het information centre zei de gids. Okee duidelijk, we gingen er natuurlijk niet vanuit dat het ging regenen en dus hebben we de klamboes opgehangen en het onszelf zo comfortabel mogelijk gemaakt. Toen alles in orde was zegt Sanne ‘Oeh, het flitst daar!’ Ik verzekerde haar dat het echt niet zou gaan regenen aangezien er geen wolkje aan de lucht hing en die flitst erg ver weg was. Nadat we nog wat met de gids hadden gepraat zijn we op tijd gaan slapen (vrijdagavond half 8, ahum…) omdat we al vanaf 10u de avond ervoor aan het reizen waren. Iedereen viel in slaap maar werd een paar uur later weer wakker… Er hingen donkere wolken boven ons en het flitste om de haverklap. Eerst ver weg maar toen steeds dichterbij. Ik keek of Remi wakker lag en vroeg of zij ook merkte dat het meer was gaan flitsen. Het enige antwoord wat ik kreeg was: ‘Oh, nou dan liggen we hier lekker veilig…’ Ik dacht huh?! Meent ze dit nu serieus? Ik legde me er een beetje bij neer en keek weer verder naar de onweer hoe mooi dat de lichtflitsen de lucht verlichtte en hoe de volle maan de wolken duidelijk zichtbaar maakte. Op een gegeven moment kwamen de flitsten wel erg dichtbij en hoorde ik een verdieping lager de gids rommelen. Even later kwam hij naar boven en vertelde dat we onze spullen moesten pakken omdat het zo ging regenen. Nog geen minuut later barstte de hel los. Regen kwam met bakken naar beneden vallen. Snel werden de laatste spullen ingepakt en rende we een verdieping naar beneden om nog een beetje beschut te zitten. Niet dat dit veel effect had maar toch… Ondertussen had de gids de chauffeur gebeld en kwam ons zo’n 10 minuten later ophalen. Snel werden alle spullen in de auto gepropt en zijn we richting het information centre gereden. We vroegen aan de gids hoe vaak het hier regent ‘Hmm... niet zo veel vaak, ongeveer een keer in de maand’ Dat hebben wij weer dachten we.
Toen we bij het information centre aankwamen moesten we weer op de natte matjes gaan slapen en onder een natte handdoek die we in de boomhut om ons heen hadden geslagen.

De volgende morgen wilde we een wandelsafari doen. We kregen dezelfde gids mee als die we ’s nachts meekregen bij de boomhut. Als eerst liepen we richting de huisjes van de staff. De gids vertelde dat daar ’s ochtends altijd bavianen komen om te eten. Echter toen wij eraan kwamen was er geen baviaan te zien. Alleen een aantal everzwijnen en ergens op een veld lag een antilope. Toen we weer verder liepen vertelde de gids erg enthousiast ‘Wees niet bang, jullie gaan nog olifanten zien!’. We hebben de tocht naar de toe olifanten amper iets gezien. Heel af en toe eens een antilope die weg rende zodra ze ons aan hoorde komen. Eenmaal aangekomen bij de olifanten stond er een oude olifant bij een boom die even later een plas in dook. Hierna zijn we naar een bepaald uitkijkpunt gelopen om de olifant nog beter te bekijken. De gids gaf toen aan dat er nog een groep met olifanten aan kwam. Hier hebben we toen op gewacht en even later kwamen er nog een stuk of 8 olifanten aanlopen. We hebben dit nog een tijdje aangekeken een zijn daarna weer verder gegaan. Het was leuk om die olifanten zo bezig te zien maar verder viel de wandelsafari een beetje tegen. Na de wandelsafari zijn we gaan informeren of er nu wel stapelbedden vrij waren. Er waren nog bedden vrij en zijn toen meteen onze spullen weg gaan leggen. Het was een kamer met 4 stapelbedden wat dus kon betekenen dat er nog andere mensen bij zouden komen. ’s Middags hebben we een jeepsafari gedaan, we wilde die eerst aan het eind van de middag doen maar ineens kon het ook ’s middags dus toen hebben we dat maar meteen gedaan. We vertelde de gids dat we ’s ochtends al een wandelsafari hadden gedaan en nu dus niet weer hetzelfde rondje wilde rijden maar iets verder het park in. We vroegen of we veel dieren zouden kunnen zien. De gids zei ’hmm ja de ene keer zie je veel en de andere keer zie je niks..’ Ook dit hadden we beter niet kunnen vragen, want we hebben niet veel meer gezien dan de achterkant van een paar wegrennende beesten en een paar mooie vogels. Het noorden van Ghana is een stuk dorder (?) dan waar wij zitten. Zo was het ook in Mole Park. We hadden een jeepsafari van 2uur. We hebben 1 uur door het dorre stuk gereden en daarna werd het groener maar helaas moesten we toen weer omdraaien en gingen we hetzelfde stuk weer terug. Onderweg kwamen we nog een aantal beekjes tegen, de gids vertelde dat hier vaak beesten zitten. Toen we op een gegeven moment bij een volgend beekje aankwamen waar weer bijna geen dieren zaten zei de gids: ‘Ja door de regen van afgelopen nacht hebben de beesten nu geen dorst en komen ze niet naar de beekjes om te drinken..’ Geweldig… Dat hebben wij weer natuurlijk… Gelukkig kwamen we aan het eind van de rit dan toch nog andere dieren tegen namelijk, bavianen. Ze zaten in een grote boom maar rende ook weg zodra ze de auto zagen. Toch rende ze niet echt ver het bos in en konden we dus toch nog een paar mooie foto’s maken. In het dorpje waren ook nog een paar bavianen te vinden, ze zaten daar rustig op een stapel autobanden een beetje rond te turen.

Na de jeepsafari gingen we lekker zwemmen bij het hotel. Het zwembad daar kijkt uit over de plas waar de olifanten hun verfrissing zoeken. Erg leuk om te zien. Toen we ’s avonds op de veranda zaten te eten zagen we aan de andere kant van het zwembad ineens iemand op haar stoel een meter naar achter schuiven. We wisten eerst niet wat er aan de hand was vrijwel meteen daarna bleek dat er een baviaan over de rand was geklommen en even kwam kijken wat hij mee kon nemen. Op de ene tafel kon hij niks vinden en ging snel naar de tafel ernaast en grist mee wat hij te pakken kon krijgen en daarna was hij snel weg. Medewerkers kwamen al snel aangelopen en dreigde met een tuinstoel te gooien. De baviaan was ze echter te slim af en was al weg voor ze ook maar iets konden doen. Toen we hoorde dat de baviaan dicht bij het uitkijkpunt zaten zijn we daar naartoe gelopen om foto’s te maken. Toen we terug wilde lopen kwamen er ineens nog 3 bavianen langs rennen. Ze liepen op nog geen 5 meter afstand van me vandaan. Verder hadden we een rustige avond en zijn we weer op tijd gaan slapen.
Toen we ’s ochtends wakker werden en buiten keken kwam er een groep van zo’n 10 á 15 bavianen langs lopen. Toen er daarna eentje over het balkon kwam gerend wisten we niet hoe snel we naar binnen moesten. Even later hoorde we ze over het dak heen lopen. En daarna waren ze ineens weg.
Die dag hebben we een taxi gehuurd en zijn we naar het dorpje Sonyo gereden. Dit is een arm dorpje waar mensen boven op de daken leven. Bijna alle huizen zijn op elkaar aangesloten en door middel van een uitgehakte boomstam kun je op het dak komen. Toen we een tour gingen boeken moest ik in een boek schrijven wie we waren, waar we vandaan kwamen en wat we kwamen doen. Ook moesten we de datum opschrijven. We zagen dat de laatste toerist op 2 februari 2014 geweest was. Niet echt een drukbezocht plaatsje dus. De tour duurde hooguit 3 kwartier daarna moesten we weer een rit van 2,5 uur terug naar het park maken. Bij terugkomst bij het hotel zijn we nog lekker een keer het zwembad in gedoken en hebben we wat gegeten. We hadden met de taxichauffeur die ons van het vliegveld naar Mole Park had gebracht, afgesproken dat hij ons ook weer op zou halen. Hij zou die avond om 8 uur komen. Echter stond hij om half 7 al naast ons en gaf aan dat we mee moesten met hem omdat de je niet op die weg mocht rijden ´s nachts. Helaas moesten we toen het eten snel naar binnen werken voordat we weg konden. We zouden die avond een nachtje in een hotel in Tamale slapen zodat we de volgende dag nog eventjes Tamale in konden voordat het vliegtuig vertrok. We hadden twee kamers gehuurd. Eenmaal aangekomen in de kamer stond er een tweepersoonsbed van minstens 2,5 meter breed. De volgende dag werden we rondgeleid door Mozes. Een vriend van de receptionist van Mole Park. Hij had een busje geregeld en reserveerde onze vliegtickets die we later nog moesten betalen. Hij vertelde dat hij een tourguide was in Ghana en dat hij vaak Amerikaanse studenten rondleid door het hele land.
We wilden in Tamale nog naar de markt, Mozes vroeg welke markt we wilde zien, de gewone markt waar je gewoon boodschappen kon doen of naar de kunstmarkt. We kozen voor de kunstmarkt. Er waren allerlei winkeltjes waar ze schilderijen, beeldjes, masker en dekens verkochten. Ofwel de eerste souvenirs zijn binnen! Toen we uit gewinkeld waren op de kunstmarkt zijn we op weg gegaan naar het vliegveld. Waar we even moesten wachten voordat we het vliegtuig in mochten. Het zag er allemaal erg netjes uit. Toen we eenmaal aan de vliegreis begonnen waren hoorden we regelmatig toch wat krakende en piepende geluidjes in het vliegtuig. Echt een fijn gevoel was het niet. Zeker niet in samenhang met het onverwachte stijgen en dalen tijdens het vliegen en de turbulentie… Ik heb wel eens een fijnere vliegreis gehad. Gelukkig stonden we na een uur weer veilig aan land en was het wachten op onze chauffeur die ons eerst naar de Accra mall bracht om de nodige boodschappen te doen om vervolgens weer door naar ons eigen huisje te rijden in Golokuati. Toen we ’s avonds rond een uur of tien thuis aankwamen stonden de andere al buiten om ons te verwelkomen. Het was fijn om weer thuis te zijn en dat de groep nu weer compleet was. We hebben toen meteen verhalen uitgewisseld en zijn daarna heerlijk gaan slapen. We hadden die week de stage op andere dagen gepland dus we konden de volgende dag lekker uitslapen.

De rest van de week zijn we vooral bezig geweest met het project. Afgelopen donderdag moesten we weer stage lopen. Ik stond eigenlijk op de eye clinic maar die was die dag dicht omdat ze langs scholen gingen. Ik heb me die dag aangesloten bij Remi en Sanne en hebben we opnieuw een bevalling gezien. Deze ging er gelukkig iets minder heftig en traumatischer aan toe. Het volgende weekend zouden we naar het Kyabobo park gaan. Helaas was Mieke op de dag van vertrek ziek en vonden we het niet verantwoord om haar alleen thuis te laten aangezien we een heel weekend weg zouden gaan. We hebben toen dus voor een andere activiteit gekozen. We zijn toen naar Amedzofe gereden om daar mount Gemi te beklimmen. Het was een redelijk korte wandeling van nog geen half uur. We werden al hoog in de bergen afgezet en hoefde dus ook niet veel meer te lopen. Eenmaal op de top van de berg hadden we uitzicht over de hele regio rond Golokuati. Een erg mooi uitzicht van een uitgestrekt land. Het was die dag erg helder en konden dus erg ver kijken. Hierna zijn we de berg weer afgelopen en zijn we verder door gelopen om nog naar een waterval te gaan. Dit leek aanvankelijk een erg simpele wandeling tot we op een gegeven moment de berg verder afliepen en er een touw naast het voetpad hing. Even later bleken we die ook echt wel nodig te hebben omdat het pad zo steil naar beneden ging dat je anders bijna niets had om je aan vast te houden en aangezien het ook een nogal glad pad was had je die houvast dus echt wel nodig. Eenmaal bij de waterval aangekomen was het een erg mooi uitzicht alleen was er helaas niet zo veel water waardoor we dus niet konden zwemmen. We zijn toen dus maar op de stenen gaan zitten en hebben daar onze boterhammetjes opgegeten en gerelaxed en zijn daarna weer de berg opgeklommen.
’s Middags ben ik met een paar meiden naar Kpando gereden om stofjes te kopen waar we nog een jurk of iets dergelijks van kunnen laten maken hier in Ghana. Helaas blijkt zaterdag niet echt een marktdag te zijn in Kpando en zijn we doorgereden naar Hohoe om daar naar stof te zoeken. Er werd ons verteld dat daar genoeg winkels open waren. Eenmaal aangekomen bleken ook daar bijna alle kraampjes dicht te zijn vanwege de regen die gevallen was. We hebben toen nog wat kleine boodschappen gedaan en zijn daarna maar weer naar huis gereden omdat er verder niet veel meer te zien was.
Die zondag zijn we naar een weeshuis in de buurt gereden. Ylse heeft thuis kinderkleding ingezameld die ze hier aan een weeshuis wilde geven. We hebben toen we onderweg waren naar Hohoe een bord zien staan wat aangaf dat er een weeshuis in de buurt was. We hebben toen onze chaffeur gevraagd om hiernaar toe te rijden. We kwamen uiteindelijk uit bij een groot complex wat er erg nieuw uitzag. We reden het terrein op en kwamen er al snel achter dat het geen weeshuis was voor kinderen maar een opvang voor verstandelijk gehandicapten. Eenmaal op de binnenplaats aangekomen kwam iedereen naar de auto toegerend en werden we van alle kanten bestormd en kregen we van iedereen knuffels. Dit was erg overweldigend aangezien er zo´n 100 man op de binnenplaats stond.
Nadat iedereen weer een beetje rustig was geworden kwam er een begeleider naar ons toe. Hij vroeg wat we kwamen doen. We hebben toen uitgelegd dat we aan het rondkijken waren naar een plek waar we de kleren konden laten. Helaas woonden hier bijna alleen oudere kinderen of jong volwassenen en droegen zij ook nog eens een uniform waardoor we hier dus de kleren niet kwijt konden raken. Een van de begeleiders vertelde dat er verderop nog een weeshuis voor kinderen zat en dat we het eventueel daar konden proberen.
Ook vroegen we of het mogelijk was om het terrein te zien. Een van de begeleiders gaf aan dat de ´administator´ naar de kerk was en hij dus niks mocht doen zolang hij geen toestemming had. We hebben toen met de begeleider afgesproken dat we op een dinsdag terug zouden komen en zijn daarna naar het weeshuis gereden.
Het viel ons op dat zowel de opvang voor gehandicapten als het weeshuis erg afgelegen lagen aan de rand van het dorp. Toen we eenmaal bij de poort aankwamen was het erg stil. Toen de poorten opengingen was er geen kip te bekennen. Even later kwam er een begeleider naar buiten lopen en die vertelde dat iedereen naar de kerk was. Dit hadden we natuurlijk kunnen weten aangezien we hier op een zondag naartoe gingen. We hebben toen met de begeleider zo´n zelfde gesprek gehad als met de begeleider van de opvang voor gehandicapten en hadden ook met haar afgesproken om die dinsdag erna terug te komen.
Nadat we bij het weeshuis vandaan kwamen zijn we doorgereden naar Ho. Hier zou een ´artmarket´ zitten waar we souvenirs konden kopen. Onze chauffeur kon het moeilijk vinden en moest hij bij verschillende mensen navragen. Uiteindelijk had hij het gevonden en bleek het maar een klein winkeltje te zijn van 3 bij 4 meter. Niet echt een markt te noemen dus. Helaas was het winkeltje ook nog gesloten en waren we dus voor niets naar Ho gereden. Omdat we dan toch in Ho waren zijn we naar een hotel gereden waar we wat zijn gaan eten. Bij aankomst zag alles er heel mooi uit, mooi zwembad en een mooi terras. Wij zijn in het restaurant gaan zitten en wilde ons eten en drinken bestellen. Er waren er een aantal die jus d´orange hadden besteld. Even later kwam de ober melden dat er niet genoeg jus d´orange voor iedereen was en dat dus iemand iets anders moest bestellen. Hierna hadden we ons eten besteld. Sommige hadden een Cheeseburger besteld en ik en Mieke hadden een club sandwich besteld. Voor Ghanese begrippen was het eten er redelijk snel. Het zag er allemaal erg netjes uit. Totdat degene die een cheeseburger hadden besteld erachter kwamen dat er geen burger bij zat. Nadat Mieke een aantal happen had genomen van haar club sandwich kwam ze 3 zwarte haren tegen in haar broodje. Bij bijna iedereen was wel wat mis met het eten. Alleen ik en Susanne konden zonder al te veel problemen onze lunch opeten. Nadat iedereen was uitgegeten hebben we betaald en zijn we snel weggegaan. Dit hotel is niet echt voor herhaling vatbaar…

De week hierna zou ik met Luuk op de emergency room/Theatre (OK) staan. We hadden van anderen al gehoord dat er alleen op woensdag operaties zouden zijn en dat de emergency room niet zo veel voorstelde. We zijn doen dus op woensdag naar stage gegaan i.p.v. maandag. We hebben ons bij het theatre voorgesteld en werden meteen naar de omkleed ruimte gestuurd waar we onze ok pakjes aan moesten doen. Toen ik me wilde omkleden bleek ik een broek gepakt te hebben die meer dan 3 maten te groot was en had ik ook een shirt te pakken waar een groot gat in zat bij m’n oksel. Dit lijkt hier allemaal niets uit te maken of het kapot is of niet. Toen we ons omgekleed hadden moesten we in een kamer wachten waar nog een aantal verpleegkundige zaten en waar ook twee patiënten lagen die lagen te wachten tot ze naar de OK mochten. We hebben nagevraagd wat voor operatie ze kregen maar konden dit niet helemaal vertalen naar het Nederlands. Het kwam er op neer dat ging om een OK die te maken had met de baarmoeder, ofwel een keizersnee ofwel een verwijdering van de baarmoeder. Op een gegeven moment werd er een vrouw opgehaald om mee naar de OK te lopen. Niet veel later zijn we hier zelf ook naartoe gelopen. De patiënt werd op een behandeltafel gelegd en moest rechtop gaan zitten. Ze kreeg een ruggenprik. Niet veel later begon dr. Lucy, de buik open te snijden. Ze maakte een flinke snee vanaf de onderbuik tot net boven de navel. Op een gegeven moment kwam ze bij de baarmoeder uit. Luuk en ik bereidde ons voor op het ergste, we hadden verwacht dat er een dood kindje uit zou komen. Niet veel later bleek dat de baarmoeder verwijderd werd omdat deze vol zal met tumoren. Er leken tientallen tumoren in te zitten ter grote van een kippenei. Het zag er heel anders uit dan dat we beide verwacht hadden, het was een grote roze bonk met knikkers. De hele baarmoeder moest worden verwijderd. Maar om alles goed weg te kunnen snijden moest er een deel van de baarmoeder losgesneden worden. Toen dit stuk eenmaal was losgesneden werd het in een ijzeren waskom gelegd voor onze neus. We konden het stuk dus even goed bestuderen. Hierna is werd de rest van de baarmoeder verwijderd. Nadat de baarmoeder verwijderd was en de buik weer gehecht werd hebben we gevraagd of we eens mochten voelen aan de baarmoeder. We deden een handschoentje aan en hebben een aantal keer in de baarmoeder geknepen en hem opgetild om te voelen hoe zwaar hij was. Hij woog ongeveer een kilo en de tumoren voelde aan als een soort onrijpe kiwi´s. Je kon de tumoren een beetje indrukken maar verder voelde hij hard aan. Nadat de operatie was afgelopen hebben we ons omgekleed en hebben we Susanne opgezocht en zijn daarna boodschappen gaan doen.
De volgende dag zijn we met zijn alle naar Ho gereden omdat ons visum verlengd moest worden. We hebben hier 3,5 uur gezeten. In die 3,5 uur hebben we een formulier in moeten vullen en vooral lang, maar dan ook heel lang moeten wachten… Alle formulieren werden 3x nagekeken en wanneer jij dan net aan de beurt was en ze naar jouw formulier keken, pakten ze weer een ander formulier en gingen die weer nakijken waardoor je uiteindelijk nog steeds niet aan de beurt was. Toen we dan eindelijk klaar waren met het visum zijn we doorgereden naar het zwembad waar we een paar weken eerder ook waren geweest. We hebben hier weer een lekkere duik kunnen nemen en lekker af kunnen koelen. Helaas was er die dag niet heel veel zon en hebben we dus maar een uurtje of 2 zon gehad die middag. ´s avonds hebben we hier weer heerlijk gegeten en zijn daarna weer naar huis gereden en lekker op tijd ons bedje ingedoken.
De vrijdag daarna hebben we ook een rustig dagje gehad, we hebben aan ons project gewerkt en een rustige avond gehad waarbij we op tijd ons bedje in zijn gedoken omdat we een actief weekend tegemoet zouden gaan.
De volgende ochtend zijn we op tijd opgestaan. We zouden naar het kyabobo park gaan. Een natuurpark waar je kon mountainbiken, wandelen en in een boomhut slapen. Het was een reis van 4 uur en waren al om 6uur ´s ochtends vertrokken. Eenmaal aangekomen in het park bleek je er helemaal niet te kunnen mountainbiken. Nadat we verder vroegen over de andere activiteiten bleek er ook geen boomhut te zijn maar kon je wel in een tent slapen. Dus toen zouden we dat maar gaan doen. Toen we verder gingen vragen naar wat we dag twee konden gaan doen bleek er een wandeling te zijn van 10 uur. Niet iedereen wilde de volgende dag 10 uur gaan lopen en dus ontstonden er twee groepjes. Uiteindelijk bleek de wandeling van 10 uur een patrouille wandeling te zijn die helemaal niet voor toeristen bedoeld was. Toen we dan toch maar een wandeling naar de tenten wilde gaan maken bleek dat de gids ons 5 cedi p.p. per uur wilde laten betalen, is 50 cedi per uur. Hij zou dan dag en nacht bij ons zijn waardoor het wel een erg duur weekend zou worden. We hebben toen dus besloten om toch maar weer terug naar huis te rijden. We baalden er van dat we nu een dag kwijt waren aan het heen en weer rijden maar het was niet anders. Onderweg zijn ik, Susanne en Dirk nog in Hohoe uitgestapt om boodschappen te doen. We wilde ´s avonds kipnuggets maken om de dag toch een beetje positief af te sluiten. ´s Avonds zijn we met zijn alle nog wat in Golokuati gaan drinken.
De zondag daarna hebben we een rustig dagje gehad. Sommige zijn een wandeling hier in de buurt gaan maken en andere hebben een filmpje gekeken.

Afgelopen week heb ik een rustige week gehad. Ik ben voornamelijk bezig geweest met mijn literatuurstudie. We hebben hier wat vertraging mee gehad i.v.m. stroom die uitgevallen was en internet die het niet deed.
Morgen gaan we weer naar Maranatha. Het bounty-eiland waar we in de eerste week ook heen zijn gegaan. We hebben hier afgesproken met een aantal meisjes uit Ada-Foah die twee weken terug hier zijn geweest.

Ik hoop dat ik jullie een beetje een impressie heb kunnen geven van de afgelopen weken. En dat jullie het nog steeds leuk vinden om mijn verslagen te lezen. Ik ben bezig met het plaatsen van mijn foto’s op Facebook. Op Facebook gaat foto’s plaatsen net wat makkelijker alleen moet het wel in verschillende gedeeltes doen. Als het goed is kunnen jullie komende weken dus wat meer van mijn foto’s bekijken.
Ook zitten we inmiddels weer over de helft en ben ik hier in totaal nog maar een week of 6. Over 5 weken komen papa en mama deze kant op dus eigenlijk begin ik de weken stiekem toch wel een beetje af te tellen. Maar dan nog geniet ik hier niet minder!

Liefs, Evelien.