De eerste week in Ghana

Hier dan het eerste berichtje vanuit Ghana! Na een lange reis zijn we dan toch aangekomen in ons huisje in Golokuati. Ik zal wat vertellen over de reis hier naar toe en onze week in Ghana.

Na het afscheid van familie en vrienden gingen we dan echt op weg naar Ghana. Eenmaal door de douane hebben we nog eventjes ergens wat gedronken en gingen op weg naar de gate en het vliegtuig. We vlogen met Royal Air Maroc naar Casablanca waar we een tussenstop van 3 uur hadden. We dachten dat het niet zo lang was, alleen jammer dat er rond die tijd amper wat open was. Alleen wat fast food tentjes waar we het al weer redelijk snel gezien hadden. Nadat we eindelijk weer in het vliegtuig zaten zijn we vrijwel allemaal meteen gaan slapen. Ik heb vrijwel de gehele vliegreis geslapen maar werd wakker geschud toen we te eten kregen. Ik zat naast een man die het er niet echt mee eens was dat er geen whiskey in het vliegtuig werd geschonken en begon hierover tegen mij te klagen, daar verstond ik alleen geen klap van. Aan mij had hij dus ook niet veel. Na het eten ben ik weer meteen in slaap gevallen en werd ik wakker toen de landing naar Lome werd ingezet. We kwamen er op het vliegveld van Casablanca namelijk achter dat we een tussenstop hadden in Lome, een stad is Togo het buurland van Ghana. Hierna was het nog een klein halfuurtje naar Accra. Toen we het vliegtuig uitstapte rond 5 uur was het al 27 graden, dit was dus wel even wennen. Wat een warmte ineens…
De Ghanezen hier spreken vrijwel allemaal Engels alleen met een dialect en kon de man in het hokje van de paspoortcontrole dus totaal niet verstaan. Maar mijn papieren waren goed en ik mocht door. Hierna moesten we de koffers halen. Alle koffers lagen al op de band. Toen we de koffers wilde pakken kregen we meteen hulp van een aantal Ghanezen met een hesje aan. Ik had er zelf al niet zo’n goed gevoel bij omdat ons in Nederland een keer was verteld dat iedereen je wil helpen met je koffers maar er vervolgens wel geld voor wil hebben. Dit bleek later dus ook te zijn. Ze vroegen om geld, we gaven aan dat we dit niet hadden. Ze hadden al snel door dat we dan euro’s hadden. ’20 euro is genoeg’. Ja daag, dat gaan we niet betalen. Ze wilde toch een tip hebben maar we vonden 20 euro veel te veel en gaven dus aan de we niets hadden en ze dus niets kregen. We liepen toen met onze karretjes verder en de mannen liepen weer terug naar de aankomsthal. Nadat we door alle controles heen waren moesten we wachten op onze begeleiders die ons op kwamen halen. Uiteindelijk bleek er maar een begeleider te zijn. Een Ghanese vrouw Mawutor ( je spreekt t uit als ‘Mauwtor’), haar verwachtte we al. Ze was samen met haar zus. We hadden eigenlijk verwacht dat er ook een Nederlandse begeleider zou zijn maar die zat nog in Golokuati. We zijn hierna de koffers in een busje gaan laden wat door de Ghanese begeleider gehuurd was. Deze bracht de koffers naar het huis van de tante van de Ghanese begeleider. Tijdens het inladen kwamen er allerlei Ghanese mannen naar ons toe die ons allemaal wilde helpen, maar er uiteindelijk wel geld voor wilde hebben. Ook dit keer kregen ze geen tip. Binnen 1 minuut stonden er namelijk al minimaal 15 mannen om ons heen die ons wilde helpen, dit was behoorlijk overweldigend. Hierna moesten we wachten tot de koffers bij de tante afgeleverd waren voordat we zelf opgehaald konden worden. Eenmaal bij de tante aangekomen vergingen we van de honger en werd er een pan met kokend water op tafel gezet voor de thee en kregen we gebakken eieren met brood. Nadat we gegeten hadden zouden we naar de Accra mall gaan om wat inkopen te doen en geld te wisselen. De mall ging pas om half 10 open en moesten we dus nog 2 uur a anderhalf uur wachten. Dit duurde erg lang en konden toen ook moeilijk onze ogen open houden. We zijn toen een rondje in de wijk gaan lopen. Toen viel ons al op dat het verkeer echt een hel is hier in Ghana. Ze rijden hier als gekken rond, toeteren als je aan de kant moet en wijken vaak ook niet uit.
Toen we terug kwamen van het rondje lopen vertelde Mawutor dat we zo gingen het was toen ongeveer kwart over 9, om kwart over 10 gingen we de koffers inladen en kwam er uiteindelijk een ander busje wat ons naar de mall bracht samen met het busje met de koffers. Deze busjes worden in Ghana ´trotro´ busjes genoemd. Je zit dan met een man op twaalf in een busje. Dit zijn oude busjes die naar Ghana worden gestuurd wanneer ze niet goed genoeg meer zijn en worden verbouwd tot vervoersmiddel. Bij sommige is door roestplekken de weg te zien. Eenmaal alle spullen bij de mall gehaald gingen we op naar Golokuati. Volgens Mawutor zo’n 3 uur rijden. Toen we de stad uitreden was het stervensdruk. Ze rijden als een malle over de weg en toeteren als een gek als ze iemand in willen halen. De toerenteller, de snelheidsmeter en de koelmeter van de motor kennen ze hier niet. Als de bus maar een gaspedaal, toeter en een redelijk rem heeft is het goed. Langs de kant van de weg staan allerlei mensen die iets verkopen. Van brood en water tot doodskisten en steunpilaren. Heel apart om te zien als er ineens doodskisten langs de kant van de weg staan om deze te verkopen. Wanneer de bus stilstaat komen er allerlei mensen naar de bus toe om iets aan je te verkopen en steken zo hun hand naar binnen om te laten zien wat ze verkopen. Eenmaal iets verder de stad uit word het rustiger en blijven de mensen vaker langs de kant staan. Waarschijnlijk vooral omdat naarmate je de stad verder uit rijd de chauffeur alleen maar sneller gaat rijden. Onderweg kregen we ook nog te maken met onze eerste echte tropische regenbui. Het was eventjes heerlijk om hier in te rijden. Alle ramen wijd open vanwege de frisse wind. Hierna de ramen maar snel weer dichtgedaan omdat het binnen regende. Ineens waren alle mensen langs de kant naar binnen gevlucht of ergens gaan schuilen en stond de berm van de weg vrijwel blank. Toen we verder het binnenland inreden werden de kuilen in de weg alleen maar groter en groter. Eerst was het een klein beetje remmen om er goed overheen te rijden, toen reden ze er met volle snelheid overheen om ze maar zo min mogelijk te voelen wat soms tot angstige situaties kon leiden omdat de vering van de auto´s vaak ook niet geweldig is en het iedere keer net lijkt alsof de auto totaal aan gort word gereden. Het moest er dus een keer van komen dat de auto er mee op zou houden. En ja, ook dat was tijdens onze rit het geval. Nadat de motor een keer oververhit was geraakt en wel gekoeld met een zakje water stonden we niet veel later aan de kant van de weg omdat er iets mis was met het gaspedaal of de koppeling ik weet het niet meer zeker. Dit was gelukkig snel verholpen en konden we weer verder. Later was het echt de kuilen ontwijken en slingerde we van links naar rechts over de weg om fatsoenlijk door te kunnen rijden. Na ongeveer 5,5 uur kwamen we bij het huisje aan, en dus geen 3 uur zoals Mawutor zei. Het tijdsbesef blijkt bij de Ghanezen vaak niet echt optimaal te zijn. En ook het geduld is hier veel groter. Alles op het gemak, wat vandaag niet komt komt morgen wel. Eenmaal aangekomen bij het huisje hebben we onze spullen gepakt, gegeten een spelletje gedaan en zijn we gauw naar bed gegaan.
De volgende dag hebben we de ochtend rustig aan gedaan en ’s middags zijn we op pad geweest naar Hohoe (spreek uit als ‘Hogwee’) om telefoon en internet te regelen. Hier hebben we uiteindelijk ongeveer 5,5 uur gezeten als het niet meer is. Uiteindelijk was er nog weinig tot niks geregeld en waren de ´credits´ die we moesten kopen voor het gebruik op. De man is later op de avond terug gekomen om alles te regelen en uiteindelijk heeft hij toen bij 5 mensen het internet weten te regelen en bij 1 iemand de telefoon. Wat er dus op neerkomt dat nog steeds bij het grootste deel van de groep geen gebruik kan maken van het Ghanese nummer en het internet hier. De man zou later deze week opnieuw langs gekomen en nog was toen nog niet alles geregeld. Ik probeer op dit moment dus via huisgenoten op internet te komen.
De sfeer in de groep is zeer goed en kunnen we ons goed vermaken met spelletjes als Pim Pam Pet en 30 seconds, wat soms tot hilarische reacties kan leiden.

De volgende dag hebben we de ziekenhuizen bezocht waar wij en de andere studenten gaan werken. Als eerst gingen we naar het Margaret Marquart Catholic Hospital. Dit is het ziekenhuis waar ik samen met 3 andere meiden het project ga opzetten. We werden ontvangen door de directeur en hebben daar besproken hoeveel dagen we gaan stage lopen. We gaan 2 dagen per week stage lopen en de andere 3 werkdagen werken we aan ons project. Hierna kregen we een rondleiding door het ziekenhuis. Er zijn 7 afdelingen in het ziekenhuis. Iedere afdeling heeft een apart huisje. Als eerste zijn we naar de kinderafdeling geweest. Er was een soort veranda waar mensen zaten te wachten voor een soort van ´poli-afspraak’. Toen we binnen kwamen was er een soort balie waar de patiënten werden geholpen. Achter de balie waren twee kamers, eentje met peuters en kleuters en in de andere kamer lagen de wat oudere kinderen. Na de kinderafdeling gingen we door naar de andere afdelingen. Uiteindelijk kwamen we uit bij het mortuarium. We hadden hier al een aantal verhalen over gehoord. Toen we aankwamen roken we al een bepaalde lucht die ik niet precies kan beschrijven. Toen ik rechts van me keek lag daar een overleden patiënt waarbij een obductie werd uitgevoerd. Dit gebeurde in een open ruimte waar je zo naar binnen kon kijken. Dit was dus wel even schrikken. Hierna werden we verder naar een andere kamer geleid en zagen we een in doeken gewikkeld kind liggen. Aan de andere kant ging er een deur open naar het mortuarium. Dit was een grote koelcel waar ongeveer 70 overleden patiënten lagen. De patiënten hadden allemaal een lendedoek om waarbij de handen naast het lichaam waren gebonden. Sommige lichamen kunnen wel een jaar in zo’n koelcel liggen omdat de familie hier in Ghana eerst moet sparen om een begrafenis te kunnen geven. Ondertussen betaald de familie dan een soort van ‘huur’ aan het ziekenhuis om het lichaam te bewaren. Van deze huur kan het ziekenhuis blijven bestaan.
Nadat we een rondleiding hadden gehad en afscheid hadden genomen van de directeur van het ziekenhuis gingen we naar het ziekenhuis waar de andere studenten hun stage gaan lopen.
Hierna zijn we stof gaan kopen voor het maken van onze uniformen. Het word een mooi paars pakje met een witte kraag. Vervolgens zijn we de stof af gaan geven bij de kleermaker. En zijn we daarna naar een markt geweest om boodschappen te doen voor ’s avonds. Onze Ghanese begeleider ging namelijk voor ons koken. Ze heeft Ghanese `Yam´ gemaakt met een soort tomatensausje. Yam is te vergelijken met de aardappel maar dan wat droger en wat minder smaak.
Die avond was de eerste avond dat hier de stroom uitviel. We zaten toen dus heel de avond in het donker met kaarslicht. Het is alleen jammer dat als de stroom uitvalt je ook geen water kunt gebruiken en je dus bijv. ook de wc niet kan doorspoelen. Dit moet dan met een emmer water, wat je ook weer niet te vaak mag doen omdat je maar een bepaalde hoeveelheid water hebt zolang er geen stroom is. De stroom ging de volgende ochtend weer aan, de waaier begon weer te draaien. We waren met zijn alle euforisch toen de stroom aanging. Helaas viel de stroom een paar seconde later ook meteen weer uit.
Die dag (donderdag) hadden we een dag voor onszelf zonder verplichtingen. We hadden van onze Nederlandse begeleider Peter als te horen gekregen dat er in de buurt erg mooie watervallen zijn. We zijn die dag dus naar de Wli waterfalls geweest. We moesten nadat we er met de auto naartoe waren gereden nog 3 kwartier de berg op lopen. Het was een erg mooie wandeling waarbij we een gids meekregen die ons een paar interessante dingen over het gebied kon vertellen. Toen de waterval in zicht kwam viel bij iedereen de mond open. Het was een erg mooi zicht en niemand kan wachten om het water in te springen. Het was heerlijk om na al die warme dagen eindelijk eens in het verkoelende water te kunnen springen. Na hier een aantal uur vertoefd te hebben zijn we weer terug gelopen.
De volgende dag gingen we op weg naar het eiland Maranatha. Een schiereiland aan de kust van Ghana, bij de plaats Ada Foah. Het was een soort bounty-eiland met heel veel palmbomen, hangmaten en een wit strand. Bij die schiereiland kwamen de Voltarivier en de zee bij elkaar in de Golf van Guinea. We kwamen hier rond een uur of half 6 aan, het werd toen vrijwel meteen donker en zijn toen om gaan kleden en meteen wat gaan drinken zonder avondeten. Wat er tot leidde dat iedereen rond 8 uur al zat en gelukkig was. Het was een zeer geslaagde avond waarna we aan het eind van de avond met zijn alle in de Voltarivier zijn beland. Zo gezellig en leuk als dat het feest was zo groot was de kater bij mij de volgende dag. Gelukkig trok deze redelijk snel weg en hebben we die ochtend nog vaak dubbel gelegen over de avond daarvoor. We hebben de rest van de dag aan het strand gelegen en waren aan het eind van de dag allemaal wel verbrand, de een erger dan de ander. Het viel ons op dat bijna alle Ghanezen niet in de zee zwemmen terwijl wij er niet uit te slaan waren. We merkte wel meteen dat de zee hier veel ruiger is als in Nederland en dat er een grotere stroming onder water is. Je kan hierdoor vaak ook niet verder dan je middel de zee in.
We hebben rond een uur of 5 het eten besteld en zijn daarna een rondje gaan lopen omdat we wisten dat het erg lang kon duren voordat het eten er zou zijn. Toen we terug kwamen was het eten er nog niet. Uiteindelijk kregen we het eten pas om half 10. 5,5 uur later dan dat we het besteld hadden. Dit was dus erg lang wachten, vooral als je de rest van de dag ook maar weinig gegeten hebt. Na het eten zijn we dan ook snel naar bed gegaan.
Zondagochtend zijn we weer terug gereden naar Golokuati. Onderweg kregen we weer te maken met een tropische regenbui. Deze was iets heftiger dan diegene aan het begin van de week. Na een tijdje zag je een stroom met regenwater de berg af stromen. ’s Middags gingen we in Kpando de uniformen ophalen. Alleen jammer dat de kleermaker niet in zijn winkel was en we dus ook geen uniformen hadden voor de volgende dag. We hebben nu afgesproken om het morgen op te halen, hopelijk is de man er anders hebben we voor morgen geen uniformen voor op stage. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn. Ik ga samen met Marjon beginnen op de Maternity ward.

Dit was een nogal lang verslag, maar dat komt vooral omdat het internet nog niet geregeld is en ik daarom alles opgesomd heb van deze week in mijn verslag. Ik hoop de komende week wat vaker een verslag te kunnen plaatsen want morgen komt hopelijk de man van het internet voor het laatst om al het internet te regelen.

Jullie horen nog van me over mijn eerste stagedagen in het ziekenhuis.

Liefs, Evelien