Een weekje vakantie!

Hier weer een berichtje vanuit Ghana, het is wéér een tijdje geleden dat ik een verhaal geplaatst heb. Het wordt dus weer eens tijd om jullie op de hoogte te stellen van mijn avonturen hier.

4 weken terug zijn we weer naar Maranatha geweest. Dit was weer een zeer geslaagd weekend waarin we weer genoeg gedaan hebben. We hebben weer lekker van de zon kunnen genieten, ´s avonds gezellig met zijn alle wat gedronken, de volgende dag lekker gezwommen, op een waterscooter gezeten, met een boot gevaren en mooie privé-eilanden gezien. ’s Avonds was er een feest met een bonfire en kwamen er lokale dansers naar het eiland. Ook dit was weer een geslaagde avond en kon Luuk het toch niet laten om de avond met ons, net als de vorige keer, af te sluiten in de Volta-rivier.

Toen we die maandagmorgen daarna wakker werden kregen we meteen het nieuws te horen dat het Ebola-virus in Ghana zou zitten. Niet echt leuk nieuws om mee wakker te worden dus. Even later kwam Aloys binnen en vertelde dat hij met de Nederlandse ambassade had gebeld. Er werd hem verteld dat er geen reden was tot paniek en dat de grenzen van Ghana niet dicht zullen gaan om verspreiding te voorkomen. Ondertussen werd iedereen overladen met appjes met de vraag of het bij ons al bekend was en wat dit voor gevolgen zou hebben voor onze stage. Gelukkig kwam Aloys ons ’s middags melden dat het bloed van het met Ebola besmette meisje onderzocht is en dat zij niet het Ebola-virus bleek te hebben. We waren erg blij om dit te horen en het gevaar lijkt te zijn geweken al blijven we de berichten natuurlijk goed in de gaten houden. Gelukkig hebben we hierna nooit echt meer iets vernomen van het Ebola-virus en bleek het virus redelijk onder controle te zijn en waren de eerste mensen genezen van het virus.
Verder hebben we die week verder aan ons project gewerkt en hebben we een rustig weekje gehad.

Het volgende weekend gingen we naar de plaats Akosombo. Een plaatsje onderaan het Voltameer. Hier kon je volgens onze reisgids Bradt allerlei watersporten beoefenen zoals, kajakken, kanoën, op een waterscooter varen en met een bootje rondvaren. Het leek ons dus wel een leuk idee om een weekend lang de verkoeling op te zoeken. Eenmaal aangekomen zijn we de kano/kajak ingedoken en hebben een uurtje of wat op het meer rondgedobberd. Hierna zijn we wat gaan drinken maar kwamen we eigenlijk al snel tot de conclusie dat we hier geen heel weekend zouden kunnen vertoeven. We hebben die dag alle dus op het gemakje gedaan en hebben lekker uitgebreid gegeten en zijn daarna naar de Nightclub van het dure Akosombo hotel gegaan. Dit was de eerste discotheek die we tegen kwamen zoals we die in Nederlands gewend zijn. Ook werd er nog redelijk wat westerse muziek gedraaid en hebben we ons die avond dus goed kunnen vermaken. Hierna zijn we naar ons guesthouse gereden om hier van een heerlijke nachtrust te kunnen genieten. Toen ik de volgende ochtend werd kon ik aan mijn hoofd merken dat ik een hele gezellige avond heb gehad. Toen iedereen eenmaal wakker was werden er verhalen uitgewisseld omdat blijkbaar niet iedereen meer in staat was om zich de gehele avond te herinneren. Hierna zijn we weer in de bus gestapt op weg naar huis. Op de weg naar huis moeten we de Volterivier oversteken met een pond. Voordat je de pond op gaat staan er allerlei verkopers langs de weg. Ze hebben grote bakken op hun hoofd waarop eten ligt. Je kunt dus zo uitkiezen wat je wilt hebben. Als je eenmaal iemand roept komen er meteen 10 andere verkopers met hun mee ook iets aan je te verkopen. Je kunt je dus wel voorstellen dat zodra je met tien man in een busje zit en iedereen iets anders wil je op een gegeven moment bedolven bent onder de verkopers.

De week hierna hebben we een rustige week gehad. Met het project hebben we twee interviews gehad met een arts en een hoofdverpleegkundige omdat de verpleegkundigen op de afdeling niet echt mee werken met ons project. We hebben een aantal weken terug al enquêtes uitgedeeld maar na al die weken nog maar 4 enquêtes terug gekregen met veel moeite. Hierover gingen we dus met de arts en de hoofdverpleegkundige praten om dit te verbeteren. Door beide werd ons verteld dat ze ons ermee zouden helpen. Het weekend daarna hebben we niet veel gepland omdat we de week daarna een weekje vrij gepland hadden om met zijn alle naar Cape Coast te gaan.

Cape Coast ligt ongeveer 2,5 uur rijden ten westen van Accra, het is vanuit Golokuati dus een hele reis om daar te komen.
Vorige week maandag ochtend zijn we in alle vroegte vertrokken om op een schappelijke tijd bij Kankum National Park aan te komen. Als eerste gingen we in dat nationaal park de touwbruggen beklimmen. Het zijn een aantal bruggen die tussen een bos met hoge bomen hangt en je dus zo meters boven de grond hangt. Het gaf vanaf de touwbruggen een erg mooi uitzicht over het bos. Helaas duurde de toch niet heel erg lang en zijn we daarna naar onze eind bestemming van die dag doorgereden. We gingen naar Busua beach, nog eens ± 3 uur rijden. Het was die dag 2e paasdag en veel mensen hadden vrij. Toen we langs het strand reden waren er verschillende feesten aan de gang. Eenmaal aangekomen in Busua bleek daar ook een groot feest te zijn geweest. Het was er ontzettend druk met beschonken en soms agressieve jongeren. Het was er ontzettend druk met auto’s en bussen en er was geen een verkeersleider die de drukte fatsoenlijk naar de uitgang kon leiden. Uiteindelijk zijn we er toch doorheen gekomen en niet veel later kwamen we aan bij het Alaska Beach Resort. Helaas was het al donker en konden we niet goed zien hoe het resort er uitzag. We zijn daarna snel gaan douchen en hebben later nog even met zijn alle op het strand gezeten. Niet veel later ging iedereen naar bed. Het was een vermoeiende dag geweest met al dat rijden en iedereen viel als een blok in slaap. Toen het de volgende dag licht was konden we pas goed zien hoe het resort er uit zag. Het was een grasveld met daarop verschillende ronde huisjes met rietendaken. Aan de andere kant van het grasveld stond de bar en de keuken. Daarachter lag het terras en daarachter keek je uit op de zee. Busua beach wordt beschouwd als het mooiste strand van Ghana. Nadat iedereen ontbeten had zijn we met zijn alle snel de zee ingedoken. En het mooiste strand van Ghana doet zijn eer aan. Niet alleen was alles hartstikke schoon, het water was ook super lekker waarin geen plastic zakje, zeewier, schelp of wat dan ook te bekennen was. Er waren leuke golven waar je lekker op kon mee drijven. Op een gegeven moment zagen Remi en ik een golf niet op tijd aankomen en werden we als een DNA-streng meegenomen. Hoesten, proestend maar vooral gierend van het lachen kwamen we weer boven. Na alles weer gefatsoeneerd te hebben zijn we weer verder de zee ingegaan en verder gegaan met zwemmen. Maar dit keer wel net voor het punt waar de golf op het water neer klapt.
Die avond heb ik voor het eerst kreeft gegeten. Wat was dat lekker! (Dus Maikel… Nu moeten we helemaal een keer kreeft gaan eten met z’n tweetjes! ^^) Ik had hem met Ylse en Mieke gedeeld voor het geval we het niet zouden lusten. Daar heb ik nog altijd spijt van gehad. Het water loopt me nog steeds in de mond als ik aan die kreeft terug denk. Die avond hebben we nog met zijn alle gezellig wat gaan drinken en daarna lekker gaan slapen. De volgende dag gingen we naar Cape Coast, weer terug richting Accra. Het was ongeveer 2 uurtjes rijden. Hierna kwamen we aan bij Oasis Beach Resort. Een erg leuk resort aan het strand. Helaas was het strand hier alleen niet zo mooi en schoon als bij Busua.
Nadat we aankwamen zijn we het dorp ingelopen en zijn we op souvenir jacht gegaan. ’s Avonds sliepen we met zijn alle in een kamer voor 10 personen. Het waren stapelbedden en ik sliep bovenin. Helaas moest je wel stilliggen in die bedjes anders leek het niet of het bed ieder moment uit elkaar kon vallen. Als je aan de achterkant uit bed wilde klimmen hing heel het bed mee naar die kant. Best eng als je al genoeg op hebt en dan ook nog een boven moet zien te komen op zo’n gammel bed…
De volgende dag hebben we lekker uitgebreid ontbeten en daarna zijn we naar Elmina gereden. Hier staat Fort Elmina, het slavenfort wat door de Nederlanders van de Portugezen is veroverd. Het was het grootste slavenfort van Ghana. We hebben kregen een gids mee die alles heel duidelijk en goed kon vertellen. Echt een heel indrukwekkende ervaring was het.
Bedankt Ome Wim v. A. voor de tip! ;-)
We kregen in dat fort bijna allemaal plaatsvervangende schaamte voor het leed wat de Nederlanders daar in die tijd bij de mensen hebben aangericht.
Hierna zijn we weer terug het dorp ingelopen en zijn we bij Fort Jago gaan kijken. Dit was het verdedigingsfort van de Nederlanders wat ze gebouwd hebben nadat ze fort Elmina hadden veroverd. Dit fort was gebouwd om aanvallers vanuit het binnenland aan te kunnen zien komen. Aangezien voor de komst van de Nederlanders niemand er op bedacht was dat de vijand via het binnenland zou aanvallen zoals de Nederlanders dat gedaan hebben. Vanaf dat fort hadden we een mooi uitzicht over de stad. Het was een erg druk stadje waar veel mensen leefde van de visserij. Van bovenaf leek het net een mierennest zoveel mensen stonden er bij de haven. Toen we daarna nog een rondje door het dorp hadden gelopen zijn we daarna weer terug naar Cape Coast gegaan en zijn we weer opnieuw naar de souvenirs gaan kijken. Hierna hebben we lekker op het terras gezeten en ’s avonds lekker gegeten met z’n alle. De volgende dag zijn we ’s ochtends naar Cape Coast Castle gegaan. Ook een groot slavenfort maar gebouwd door de Britten. Hier kregen we eenzelfde soort rondleiding. Na Cape Coast Castle zijn we onze spullen gaan pakken in het resort en zijn we weer richting Accra gereden. Hier hadden we een hotel geboekt waar we uiteindelijk niet mochten blijven. Hierna moesten we dus opzoek naar een nieuw hotel. We hadden in Bradt al gekeken naar een nieuw hotel. Uiteindelijk hadden we wat gevonden maar moesten we er nog wel heen rijden. Ik zat voorin en moest tegen de chauffeur zeggen waar we heen moesten. Ik liet hem de kaart zien en zei dat we op het aangewezen punt moesten zijn. Ik gaf aan dat we rechts moesten… ‘Nee nee ik denk niet dat dit klopt, ik ga links’ Lekker is dat dacht ik… Ik wijs hem nog aan waar we heen moeten en vervolgens rijd hij compleet de verkeerde kant op. Wat uiteindelijk ook zo was maar dat moest door de jongens uitgelegd worden omdat hij mij niet geloofde. Best frustrerend… Eenmaal aangekomen bij het hotel hebben we onze spullen gepakt en zijn Mieke, Ylse ik en Susanne ergens wat gaan eten. Hierna hebben we een klein powernapje gedaan en zijn we ons op gaan tutten en hebben we onze oranjejurkjes aangetrokken want we gingen naar het koningsfeest van de Nederlandse Ambassade in Accra. Ook dit was weer een zeer geslaagde avond waar we ook weer genoeg ophebben. En niet alleen bier en wijn. Maar ook kroketten en frikadellen! Toch jammer dat alleen de frikadellen voor geen meter naar de echte smaakte…
De volgende dag gingen we weer naar huis maar zijn we eerst nog langs het winkelcentrum van Accra gereden om wat kleine boodschapjes te halen. Hierna zijn we weer naar huis gereden en is iedereen, eenmaal thuis, weer op tijd zijn mandje ingekropen.
De volgende dag hadden we een afspraak in het ziekenhuis met de administrator. Deze was door Aloys benaderd vanwege het feit dat het niet lekker loopt met het invullen van de enquêtes. En ook hadden wij nog wat vragen aan de administrator zelf. Deze hebben we kunnen stellen en hierna zijn we naar de kinderafdeling gegaan om door te spreken dat de enquêtes ingevuld moeten worden omdat er anders geen verbeteringen plaats kunnen vinden in het ziekenhuis. We krijgen van de verpleegkundigen de indruk dat zij denken dat wij hier het een en ander komen verbeteren en dat zij daar zelf niets voor hoeven te doen. Maar zonder hun medewerking kan er niets veranderd worden in dit ziekenhuis. Dit werd de verpleegkundige duidelijk gemaakt door de ‘in-charge’. Toen wij aankwamen waren de enquêtes nog steeds niet ingevuld en werd er toch duidelijk aangegeven dat ze deze week echt ingevuld moesten zijn en dat we de enquêtes later deze week op komen halen.
Morgen gaan we opnieuw een presentatie geven aan de verpleegkundige op de afdeling. Deze keer om een ‘Billilight’ te introduceren. Ofwel een blauwe lamp om de geelzucht bij baby’s mee te genezen. Hopelijk worden we weer net zo enthousiast ontvangen als de vorige keer.

Aan het eind van de week komen papa en mama deze kant op en kan ik ze hier de omgeving laten zien. Ik heb er erg veel zin in maar moet eerlijk zeggen dat ik ook de dagen aan het aftellen ben totdat ik zelf weer voet op Nederlandse bodem mag zetten en weer lekker thuis in mijn eigen bedje mag liggen. Vandaag is het nog precies 14 dagen tot ik weer thuis ben en mijn Ghana-avontuur weer voorbij is, tot snel!!!

Liefs, Evelien